"...Ομολογούσαν εις τον Θεόν και εις την Παναγία ότι ήσαν αμαρτωλοί και ότι εξαιτίας της αμαρτίας των αρρώστησε το παιδί τους..."

Τελείωσε το κήρυγμα, τελείωσε και η Θεία Λειτουργία και μοιράστηκε το αντίδωρο. Κάποια κυρία, τη στιγμή που έπαιρνε το αντίδωρο από το χέρι μου, είπε: 

"Πάτερ θέλω να σας δω στο τέλος, θα σας περιμένω." 

Πράγματι στο τέλος την συνήντησα. Σας τα λέγω αυτά, διότι προχτές το βράδυ,ψάχνοντας το αρχείο μου, βρήκα ένα φάκελο που έγραφε: 

«Ιστορίες για κηρύγματα που δεν ελέχθησαν».

Έτσι βρήκα και την ιστορία που σας άρχισα και που είναι αληθινή.

Η κυρία λοιπόν αυτή ήλθε να επιβεβαιώσει εμπράκτως όσα ελέχθησαν από την αθλιότητά μου σε κείνο το κήρυγμα. Είχε πολύτεκνη οικογένεια. Ο σύζυγός της, αυτή και έξι παιδιά. Σύνολον οκτώ. 

Ο μικρότερός της γιός, ο Γιωργάκης, που ήτο τότε ετών δώδεκα, προσεβλήθηκε από καλπάζουσα λευχαιμία. Ξέχασα να σας πω ότι κατήγοντο από μια κωμόπολη που ευρίσκετο στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας. 

Μόλις αρρώστησε το παιδί οι γιατροί από την Καλαμάτα, συνέστησαν αμέσως να έλθει στο αντικαρκινικό νοσοκομείο του Μεταξά. Ήταν τότε το έτος 1970. Έτσι το έφεραν στο νοσοκομείο. Ύστερα από λίγες μέρες είπαν οι γιατροί στους γονείς ότι το παιδί σε δυο τρείς μέρες θα πεθάνει. Είχε ήδη πέσει σε κώμα. 

Αμέσως εκείνη η ευλογημένη μάνα, σε συνεννόηση με τον άντρα της και τα δυό της τα παιδιά τα πιο μεγάλα, που  ήταν εικοσιτριών και εικοσιπέντε ετών, πήραν την απόφαση να πάρουν το παιδί τους. Υπέγραψαν, πήραν εξιτήριο,.. και με πολλή προσευχή μετέφεραν το παιδί τους που εξακολουθούσε να ήταν σε κώμα, στο χωριό τους.

Έκαναν μια σύσκεψη όλοι μαζί, και πήραν μια καταπληκτική απόφαση που φανέρωνε και την μεγάλη τους πίστη. Σ' ένα μικρό βουνό, απέναντι από την κωμόπολη, στην κορφή του ήταν κτισμένο ένα ερημοκκλήσι της Θείας Μεταμορφώσεως, εκεί λοιπόν μετέφεραν το παιδί τους. 

Το ξάπλωσαν μπροστά στο τέμπλο και κάτω από τις εικόνες της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας. Η εικόνα πάντοτε του Αγίου που γιορτάζει ένας ναός, ή είναι αφιερωμένο σε μια εορτή Θεομητορική ή Δεσποτική, είναι πάντοτε όπως βλέπω εγώ, όπως είμαι εγώ δεξιά μου, και όπως βλέπετε εσείς αριστερά, δίπλα στην Παναγία δηλαδή, ήταν η εικόνα της Μεταμορφώσεως και εδώ μπροστά που βρίσκονται τα παιδιά, ξάπλωσαν το δικό τους το παιδάκι. 

Έβαλαν λοιπόν ένα στρωματάκι και το σκέπασαν με δυο τρείς κουβέρτες. Και άρχισαν και οι οκτώ νηστεία, αγρυπνία και προσευχή με πίστη. Νηστεία με τελεία ασιτία. 

Χωρίς ψωμί, 

χωρίς φαΐ, 

χωρίς νερό. 

Υπήρχε στο Αναλόγιο ένα παλιό Ωρολόγιο....μου φέρνετε παρακαλώ ένα Ωρολόγιο...και το Μηναίο του Αυγούστου, διότι μόνον αυτό χρειάζετο, αφού και το παρεκκλήσι ήταν αφιερωμένο στην εορτή τη μεγάλη, τη Δεσποτική, της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου. 

Προσευχή λοιπόν όλο το εικοσιτετράωρο, την ημέρα όλοι μαζί και το βράδυ με βάρδιες, δύο δύο ή ένας ένας. Διάβαζαν τα γράμματα της έκτης Αυγούστου, δηλαδή της εορτής της Μεταμορφώσεως, του Εσπερινού και του Όρθρου, και το Ωρολόγιον ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτό το βιβλίο δηλαδή, το χοντρό που βλέπετε. 

Το άρχιζαν απ’ την αρχή και το τελείωναν. Και όταν το τελείωναν πάλι από την αρχή. Μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος και ούτω κάθε εξής. 

Τις πρώτες μέρες άντεξαν τα τρία τους παιδιά, ετών δεκατεσσάρων, δεκαεπτά και δεκαεννιά, και από την τετάρτη ημέρα άρχισαν να πίνουν μόνο νερό από μια παρακείμενη πηγή.  Οι γονείς και τα δυό μεγάλα αδέλφια κράτησαν την τελεία αποχή. 

Στο τέλος κάθε προσευχής ζητούσαν από τον φιλάνθρωπο Κύριο και από τα μητρικά σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου να κάμουν το θαύμα τους.

Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, τα δάκρυα της μετανοίας, ..

προσέξτε τι μου είπε, δάκρυα μετανοίας έριχναν .. ομολογούσαν εις τον Θεόν και εις την Παναγία ότι ήσαν αμαρτωλοί και ότι εξαιτίας της αμαρτίας των αρρώστησε το παιδί τους, και η ζωντανή πίστις, ήσαν συνεχείς και ακλόνητες καταστάσεις μέσα στην καρδιά τους. 

Την εβδόμη νύχτα, την ώρα που διάβαζαν τον Όρθρο, της έκτης Αυγούστου, της εορτής δηλαδή της Μεταμορφώσεως, και ήσαν όλοι ξυπνητοί εκτός από το δωδεκάχρονο αγόρι, που εξακολουθούσε να ευρίσκετο σε κώμα, ξαφνικά φωτίστηκε όλο το εκκλησάκι με ένα φως υπερκόσμιο. Πιο φωτεινό και πιο λαμπερό και από αυτόν τον ήλιο. .!!

Βουβάθηκαν όλοι τους από την έκπληξη και τον θαυμασμό, ενώ συγχρόνως τα μάτια τους ήσαν στραμμένα στην εικόνα της Θείας Μεταμορφώσεως. Και τότε εντελώς απροσδόκητα, βγήκε μια ολόλαμπρη ακτίνα, μια φοβερή αστραπή, η οποία έπεσε πάνω στο ξαπλωμένο παιδί. !

Αυτό το γεγονός, ζήτημα μου είπε η ευλογημένη αυτή μητέρα αν κράτησε δέκα δευτερόλεπτα. Ξανάγινε σκοτάδι με μοναδικό φως το φως απ’ τα καντήλια, και τα κεριά που κρατούσαν για το διάβασμα. Και τότε ακούστηκε η φωνή του αρρώστου παιδιού να φωνάζει :

Μαμά, μπαμπά, που είστε;» ..!!!

Έτρεξαν αμέσως κοντά του και κλαίγοντας το αγκάλιασαν. 

"Διψώ», ψιθύρισε, «διψώ». «Πεινάω». 

Το παιδί συνήλθε. ..Έγινε τελείως καλά. .!! Ο Θεός έκαμε το θαύμα του. !

Ευλογημένοι τέτοιοι γονείς που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ηρωικές. 

Ευλογημένα και τέτοια αδέλφια που συνακολουθούν τέτοιους γονείς.

Ευλογημένη οικογένεια. 

Ήπιαν όλοι τους λίγο νερό, λίγο ψωμάκι πολύ λίγο, ένα τέταρτο της φετούλας για να συνέλθουν λίγο. Το πρωί κατέβηκαν στο χωριό δοξάζοντας το Θεό, φροντίζοντας πλέον για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του παιδιού. Την άλλη μέρα όμως οι γονείς, είπαν στα παιδιά τους το εξής: 

"Φροντίστε σεις το Γιωργάκη, και μείς θα επιστρέψουμε στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, για να ευχαριστήσουμε το Θεό, για ένα ακόμα τριήμερο με τελεία και πάλι ασιτία. 

Και έτσι έγινε. 

Θυμάστε τους δέκα λεπρούς; 

Ο ένας επέστρεψε από τους θεραπευμένους για να ευχαριστήσει τον Κύριο. Ο ένας...! 

Στα δύο χρόνια που είχαν περάσει από τότε, το παιδί τους ήταν, έγινε τελείως καλά, υγιέστατο, χωρίς ίχνος της φοβερής εκείνης αρρώστιας του καρκίνου του αίματος, που λέγεται λευχαιμία.

Κήρυγμα π.Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Θρασύτατη καὶ βλάσφημη ἡ ἀλλοίωση τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ( ἀπόσπασμα ) 28/02/2021

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΔΩ: http://hristospanagia3.blogspot.com/2021/03/blog-post_17.html

Θρασύτατη καὶ βλάσφημη ἡ ἀλλοίωση τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου 

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς δίδαξε νὰ κρατᾶμε ἀνόθευτη τὴν πίστη μας καὶ τὴν ὁμολογία μας καὶ τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεὸ, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Κορυφὴ εἶναι ἡ Πίστις, κεφαλὴ μας εἶναι ἡ Πίστις, καὶ ἡ τιμὴ στὸν Θεὸ, καὶ ἡ τιμὴ στοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς ὁμοίωσαν μὲ τὸν Θεὸ γιατὶ ἀκριβῶς ἐκλάμπρυναν τὸ κατ’εἰκόνα καὶ ἐπέτυχαν τὸ καθ’ὁμοίωσιν. Καθάρισαν τὸ ἀμαυρωμένο κατ’εἰκόνα, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, τὸ μουτζουρωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη, καὶ τὸ φανέρωσαν λαμπρὸ μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ φωτίστηκαν, γι’αὐτὸ καὶ θεώθηκαν. Γι’αὐτὸ καὶ τοὺς εἰκονίζουμε στὶς ἅγιες εἰκόνες μὲ τὸ φωτοστέφανο, καὶ πάντοτε τοὺς εἰκονίζουμε en face, δηλαδὴ τοὺς βλέπουμε κατὰ πρόσωπο καὶ μᾶς βλέπουν κατὰ πρόσωπο. 

Ἀντίθετα, στὸν εἰκονισμὸ τῶν ληστῶν, τῶν δημίων, τῶν ἀνθρώπων ποὺ πρόδωσαν τὸν Χριστὸ, ὅταν τοὺς εἰκονίζουμε, τοὺς εἰκονίζουμε εἴτε χωρὶς νὰ φαίνεται τὸ πρόσωπό τους, μὲ γυρισμένη τὴν πλάτη δηλαδὴ, ἤ μισὸ πρόσωπο, τοὺς βλέπουμε δηλαδὴ προφὶλ. Γιὰ παράδειγμα, δεῖτε τὴν εἰκόνα τῆς Σταυρώσεως, θὰ δεῖτε πὼς ὁ ἐκ δεξιῶν ληστὴς μᾶς βλέπει κατὰ πρόσωπο, γιατὶ εἶναι ὁ μετανοημένος καὶ ὁ θεολογῶν. Ἐνῷ ὁ ἐξ ἀριστερῶν ληστὴς εἶναι προφὶλ στραμμένος γιατὶ ἀκριβῶς δὲν μετανόησε ἀλλὰ ἐβλασφήμησε τὸν Θεὸ. 

Αὐτό τὶ θέλει νὰ μᾶς διδάξει; Θέλει νὰ μᾶς διδάξει ἡ Ἁγία μας Ἱερὰ Παράδοση τῆς Εἰκονογραφίας, ἡ ὁποία διασώζει τὸ δόγμα τῆς Πίστεως καὶ τὸ εἰκονίζει καὶ τὸ φανερώνει ὅτι ὁ Ἅγιος, ποὺ εἶναι ὁ θεωμένος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει ἀποκαταστημένο τὸ κατ’εἰκόνα καὶ ἐκλαμπρυσμένο, ἔχει πάντοτε ἀκάλυπτο τὸ πρόσωπό του καὶ πάντοτε μᾶς βλέπει κατὰ πρόσωπο. Ἐνῷ ὁ ἀμετανόητος ποὺ δὲν ἔχει καθαριστεῖ, ἑπομένως δὲν ἔχει γίνει καὶ ἀληθινὸ πρόσωπο, ἔχει ἀμαυρωμένο τὸ κατ’εἰκόνα. Αὐτὸς μᾶς βλέπει προφὶλ, δὲν μᾶς βλέπει καθόλου ἤ μᾶλλον ἐμεῖς δὲν τὸν βλέπουμε καθόλου ἤ βλέπουμε τὸ μισό του πρόσωπο. 

Ἑπομένως, αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας, ποὺ καλύπτουν οἱ ἄνθρωποι τὸ πρόσωπό τους σχεδὸν ὁλόκληρο ἤ κατὰ τὸ ἥμισυ μ’αὐτὰ τὰ φίμωτρα ποὺ φορᾶνε μέσα στὴν Λατρεία, μήπως φανερώνουνε αὐτὴν τὴν ἀλλοίωση τοῦ κατ’εἰκόνα καὶ τὴν προσβολὴ στὸ κατ’εἰκόνα; Θὰ μοῦ πεῖτε, τὶ σχέση ἔχει αὐτὸ, τὶ λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ τὸ κατ’εἰκόνα, πιὸ εἶναι τὸ κατ’εἰκόνα; Τὸ κατ’εἰκόνα, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ, στὸν ἄνθρωπο εἶναι παντοῦ, ὅλος ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατ’εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πλασμένος, καὶ τὸ σῶμα του καὶ ἡ ψυχή του. Καὶ τὸ πρόσωπό του καὶ ὅλα του τὰ μέλη εἶναι κατ’εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶναι θαυμαστὸ ἐνῷ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀκόμα πάρει τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὁ Ἀδὰμ ὅμως καὶ ἡ Εὔα πλάστηκαν μὲ βάση τὸν Χριστὸ, ὁ ὁποῖος θὰ ἐνηνθρώπιζε στὸ μέλλον. 

Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς εἶπαν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τὸ κατ’εἰκόνα εἶναι στὸν ὅλο ἄνθρωπο ἀλλὰ κατ’ἐξοχὴν λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς, τὸ κατ’εἰκόνα βρίσκεται στὰ δύο στοιχεῖα· στὸ νοερὸ καὶ στὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Τὸ νοερὸ εἶναι ὁ νοῦς, εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς, μὲ τὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βλέπει τὸν Θεὸ. Καὶ τὸ αὐτεξούσιο εἶναι ἡ ἐλευθερία, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὸν Ἅγιο Ἀπόστολο, «πάντα μοὶ ἔξεστιν», μποροῦμε νὰ κάνουμε τὰ πάντα. Ἔχουμε ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε, «ἀλλ’οὐ πάντα συμφέρει», ἀλλὰ δὲν μᾶς συμφέρουν τὰ πάντα. Δὲν είναι γιὰ τὸ καλό μας νὰ κάνουμε τὰ πάντα. 

Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν, ποὺ ἔχουν ἐκλαμπρυσμένο τὸ κατ’εἰκόνα, ἔχουν φωτισμένο τὸν νοῦ, καὶ τὸ αὐτεξούσιο ἐπίσης τὸ χρησιμοποιοῦνε ὅπως πρέπει, γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ κινηθοῦν ἀγαπητικὰ καὶ μὲ ὁρμὴ πρὸς τὸν Θεὸ, εἶναι τὰ πρότυπά μας. Ἕνας ἄνθρωπος τώρα ὁ ὁποῖος φοβᾶται αὐτὸν τὸν κοροϊδοϊὸ, ὁπωσδήποτε φανερώνει ὀλιγοπιστία. Φανερώνει μία ἀδυναμία ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς ὀλιγοπιστίας. Καὶ θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἔχει μιὰ δικαιολογία γιὰ νὰ φοράει καὶ μέσα στὴν Λατρεία αὐτὰ τὰ φίμωτρα. 

Ἀλλά ὅμως τὶ συμβαίνει μ’αὐτὰ; Ὅπως μᾶς λένε καὶ οἱ ἐπιστήμονες, ἀλλὰ φυσικὰ καὶ ὅλοι τὸ καταλαβαίνουμε, ὅταν κανεὶς καλύπτει τὸ πρόσωπό του ἤ ὅταν τοῦ τὸ καλύπτουν μὲ τὸ ἔτσι θέλω, γιατὶ δυστυχῶς μᾶλλον τὸ δεύτερο συμβαίνει, πιὸ πολὺ εἶναι θέμα ἐπιβολῆς, κρατικῆς ἐπιβολῆς, ὅλο αὐτὸ τὸ μέτρο ποὺ συμβαίνει μὲ τὶς μάσκες καὶ μάλιστα μέσα στὴν Λατρεία, παρὰ ἑκούσια ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπου σ’αὐτὸ, τὶ γίνεται· περιορίζεται τὸ αὐτεξούσιο. Πλήττεται τὸ αὐτεξούσιο γιατὶ πλήττεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ, ὅταν καλύπτει ἡ μάσκα τὸ πρόσωπό του σχεδὸν ὁλόκληρο. Οἱ μῦες ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ στόμα, οἱ λεγόμενοι μιμικοὶ μῦες, οἱ ὁποῖοι φανερώνουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ βλέπει ὁ ἄλλος καὶ καταλαβαίνει ὅτι ἐσὺ εἶσαι χαρούμενος ἤ εἶσαι λυπημένος ἤ εἶσαι πρᾷος καὶ ἤρεμος ἤ εἶσαι θυμωμένος, αὐτοὶ ὅλοι οἱ μῦες καλύπτονται καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐμποδίζεται στὴν ἐλεύθερη ἔκφρασή του. Ἐμποδίζεται δηλαδὴ τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο στοιχεῖα τοῦ κατ’εἰκόνα ποὺ εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἑπομένως, πλήττεται μ’αὐτὸ τὸ μέτρο, τὸ ὁποῖο εἶναι ντιρεκτίβα, ὅπως ἔχει ἀποκαλυφθεῖ, τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὑπηρετοῦν τὴν παγκοσμιοποίηση, τὴ νέα τάξη πραγμάτων, τῶν σιωνιστῶν-καμπαλιστῶν. Εἶναι ντιρεκτίβα ὅλων αὐτῶν νὰ ἐπιβληθεῖ αὐτὸ τὸ μέτρο σ’ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἀκριβῶς γιὰ νὰ πλήττεται συνεχῶς, νὰ προσβάλλεται καὶ νὰ ἀπαξιώνεται τὸ κατ’εἰκόνα· τὸ νοερὸν καὶ κατ’ἐξοχὴν τὸ αὐτεξούσιο καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει τὴν συνείδηση τοῦ δούλου. 

Πολύ εὔστοχα ἕνας σύγχρονος ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, εἶπε, ἀπευθυνόμενος στὸ κοινὸ, σὲ μία του ἀποστροφὴ τοῦ λόγου, «βγάλτε τὶς μάσκες», γιατὶ φορούσανε δυστυχῶς μέσα στὴν ἐκκλησία μάσκες ἐκείνη τὴν ὥρα κάποιοι. «Δὲν εἶστε δοῦλοι», πολὺ εὔστοχα τὸ εἶπε, γιατὶ ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ σημάδι εἶναι σημάδι δουλείας. Σημαίνει ὅτι δὲν εἶσαι ἐλεύθερος. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς φανερώνει ὅτι τὸ θέμα τῆς μάσκας δὲν εἶναι ἁπλὸ ἀλλὰ εἶναι θεολογικὸ. Συνδέεται μ’αὐτὴν τὴν ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ διαφυλάττεται, καὶ διαφυλάττεται μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Βλέπουμε τοὺς ἀληθινὰ ἐλεύθερους ἀνθρώπους ποὺ εἶναι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν καλύπτουν τὸ πρόσωπό τους. 

Νά ὅμως τώρα ποὺ ἔχουμε τὸ τραγικὸ συμβὰν μέσα ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἀπὸ μιὰ κοντινή μας μητρόπολη, νὰ παρουσιάζεται ἕνας Ἅγιος μὲ καλυμμένο τὸ πρόσωπο. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος νὰ φοράει αὐτὸ τὸ φίμωτρο καὶ νὰ σκοτώνει ὄχι τὸν δράκοντα, ὅπως ξέρουμε στὶς εἰκόνες, ἀλλὰ τὸν κοροϊδοϊὸ, καὶ ὄχι μὲ ἕνα κοντάρι ἀλλὰ μὲ ἕνα ἐμβόλιο. Δηλαδὴ μιὰ θρασύτατη ἀλλοίωση, μιὰ βλάσφημη ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου. Καὶ ὁ Ἅγιος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἴπαμε, μὲ ἐκλαμπρυσμένο τὸ κατ’εἰκόνα. Καὶ ἡ προσβολὴ στὸν Ἅγιο εἶναι προσβολὴ στὸν Θεὸ, γιατὶ ὁ Ἅγιος εἶναι ὁ θεοφόρος, ὁ φέρων δηλαδὴ τὸν Θεὸ μέσα του. 

Ὅταν λοιπὸν προσβάλλεις ἕνα Ἅγιο, καὶ τὸν κάνεις ἕνα ὄργανο γιὰ νὰ ὑπηρετήσεις τὴν προπαγάνδα σου, τὰ σχέδιά σου, καὶ μάλιστα αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, δυστυχῶς, ἀπὸ ἕνα περιοδικὸ κοντινῆς μας μητροπόλεως, ποὺ ὅλοι τὸ γνωρίζετε γιατὶ εἶμαι ἀποδέκτης πολλῶν παραπόνων καὶ τῆς ὀργῆς τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶδαν αὐτὸ τὸ ἀπαίσιο ἔκτρωμα, αὐτὴν τὴν ἀπαίσια ἀλλοίωση τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅταν λοιπὸν ἀπαξιώνεις τὸν Ἅγιο, προσβάλλεις τὸν Ἅγιο καὶ προσβάλλεις τὸν Πανάγιο Τριαδικὸ Θεὸ. Εἶναι μία εὐθεῖα βλασφημία δηλαδὴ εἰς τὸν Θεὸ ποὺ φέρει ὁ Ἅγιος μέσα του. Γι’αὐτὸ πολλοὶ στεναχωρηθήκαμε ποὺ εἴδαμε αὐτὴ τὴ δημοσίευση καὶ ἔντονα διαμαρτυρόμαστε. Ἐλπίζουμε νὰ εἶναι ἀβλεψία, ἀστοχία, λάθος, καὶ νὰ μὴν ἔγινε σκόπιμα, καὶ περιμένουμε νὰ ζητηθεῖ μία συγγνώμη ἀπὸ τὸν λαὸ ποὺ τόσο πολὺ καίρια ἐπλήγη ἡ εὐσέβεια τοῦ λαοῦ, ἡ εὐλάβεια τοῦ λαοῦ ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ ἀπέναντι στοὺς Ἁγίους του. 

Αὐτά θέλω νὰ πῶ σήμερα στὴν ἀγάπη σας καὶ νὰ εὐχηθοῦμε αὐτὴ ἡ ἀπαξίωση τοῦ κατ’εἰκόνα, τῆς ἐλευθερίας τοῦ άνθρώπου ποὺ γίνεται ὄχι μόνο μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, νὰ παύσει ἐπιτέλους καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ κινεῖται ἐλεύθερα καὶ νὰ ἐκφράζεται ἐλεύθερα καὶ νὰ λατρεύει ἐλεύθερα μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. 

Δι’εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμὴν. Ἡ Ἁγία Τριὰς διαφυλάξοι πάντας ἡμᾶς.